Όνειρο – μνήμες

Όνειρο – μνήμες είναι εκείνες οι αναμνήσεις που χτυπάνε ξαφνικά την πόρτα της συνείδησης. Είναι εικόνες από το παρελθόν, που αν συμβαίνει να  είναι αρκετά μακρινό,  μοιάζουν σαν όνειρο. Τόσο μακρινές στιγμές, τόσο μακρινά συναισθήματα, σκέψεις, πράξεις, “θέλω” που έρχονται μέσα στο μυαλό σαν σε σκηνές ταινίας. Σα να μη συνέβησαν ποτέ ή σα να συνέβησαν σε κάποιον άλλο, όχι σε εμάς. Όπως όταν βλέπουμε ένα όνειρο, απίθανα πράγματα.

Έτσι βρίσκω πολλές φορές τον εαυτό μου όταν κοιτώ παλιές φωτογραφίες. Βλέπετε η καταγραφή της εικόνας και οι συνειρμοί που δημιουργεί, δεν έχει να κάνει με το κατά πόσο προσεγμένη υπήρξε στη λήψη της, ή αν έγινε λήψη με επαγγελματικού επιπέδου εξοπλισμό, ή αν έτυχε ιδιαίτερης επεξεργασίας. Υπάρχουν εκείνες οι στιγμές στο παρελθόν όλων μας, που ακόμα και μια λήψη με κινητό ή ακόμα παλιότερα με φιλμ, μας δένει με αυτά  που ζήσαμε, με ανθρώπους που γίναμε φίλοι, ερωτευθήκαμε, αγαπήσαμε, μαλώσαμε, ανθρώπους που έφυγαν από τη ζωή, με τα παιδικά μας χρόνια, τα χρόνια του σχολείου, τις αλλοτινές ελπίδες που είχαμε, τις προσδοκίες, τους πόνους που βιώσαμε, τα σημάδια που αποκτήσαμε στο σώμα και τη ψυχή μας.

Εικόνες, φωτογραφίες, στιγμές, που έχουν διαμορφώσει αυτό που είμαστε στο παρόν. Γιατί όταν αυτό το ταξίδι στο όνειρο των αναμνήσεων μας, έρχεται και προσγειώνεται στο παρόν, τότε αντιλαμβανόμαστε τις αλλαγές. Βλέπουμε τις αλλαγές σε εμάς και στους άλλους. Το αν κάποτε ήταν ή θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα, είναι μια υπόθεση και μια απορία που παραμένει στο όνειρο, στο παρελθόν, στις παλιές μας φωτογραφίες, στα αρχεία που υπάρχουν σε μια “ψηφιακή γωνιά” του υπολογιστή μας, στα αρχεία που περάσαμε σε cd – dvd ή σε εξωτερικούς δίσκους για να μην καταλαμβάνουν χώρο στο παρόν μας και που όταν τα ανακαλύψαμε ξαφνικά ή τα ανασύραμε σκόπιμα, μας σύνδεσαν με τις απορίες, τις υποθέσεις μας, τα συναισθήματα μας, αυτά που ζουν στις όνειρο – μνήμες , σε διαφορετική “διάσταση” , υπάρχουν σε μια άλλη κατάσταση μη πραγματοποιημένη ή υλοποιήσιμη, παραμένουν κλειδωμένες στο χρόνο, παγωμένες και υπάρχουν ανεξάρτητα από το παρόν. Βλέπετε το παρόν είναι αυτό το τόσο διαφορετικό, είμαστε τόσο διαφορετικοί πλέον εξωτερικά και εσωτερικά από αυτό που ήμασταν κάποτε, έχουμε αλλάξει τόσο πολύ ως άνθρωποι, μας έχουν τόσο έντονα σφυρηλατήσει οι εμπειρίες και η καθημερινότητα σε όντα αλλότρια, ξένα ως προς το παρελθόν, ως προς το τι ήταν κάποτε και τι είναι τώρα, τι υφίσταται μόνο στις όνειρο – μνήμες και τι βιώνει καθημερινά η συνείδηση μας στο εδώ, στο τώρα, στο υπάρχω και σήμερα.

Και όταν συμβαίνει αυτό. Όταν δηλαδή επέρχεται η σύνδεση με το παρελθόν, όταν οι αναμνήσεις όπως έγραψα έρχονται σαν ένα μακρινό όνειρο να μας χτυπήσουν την πόρτα μας στο εδώ και τώρα, συμβαίνει το εξής παράδοξο. Νιώθω σα να ζω δυο ζωές. Ναι είναι κάπως παράξενη αυτή η αίσθηση, σίγουρα παράδοξη. Καθώς ο ίδιος άνθρωπος, ζει ξαφνικά το παρόν του σε μια κατάσταση δυαδικότητας. Είναι παρόντα όλα τα συναισθήματα και οι σκέψεις του τι ήταν κάποτε, που συνυπάρχουν ταυτόχρονα με τα συναισθήματα και τις σκέψεις το τι είναι τώρα. Και είναι παράδοξο καθώς αυτή η κατάσταση της δυαδικότητας (αν μπορώ να τη χαρακτηρίσω έτσι) δεν αναμιγνύει την ανάμνηση με το τώρα. Μπορεί τα συναισθήματα να είναι ισχυρά όμως ξεχωρίζει διακριτά το τότε με το τώρα. Είναι σαν δύο αυθύπαρκτα σώματα σε ένα. Είναι η γλυκιά νοσταλγία και ο πόθος προς το όνειρο της ανάμνησης, τη ζωή και τον τρόπο που ήμασταν ερωτευμένοι , που ελπίζαμε και θέλαμε τον εαυτό μας μέσα στο σύνολο των ανθρώπων και τον εαυτό μας πως είναι τώρα μέσα στο ίδιο σύνολο, τους ίδιους ανθρώπους . Σίγουρα μια στιγμή έντονη που βιώνω τόσο ίδια αυτές τις δύο καταστάσεις αλλά και τόσο διακριτά.

Και όλα αυτά τα παραπάνω που περιέγραψα, εξ’ αιτίας της δύναμης της εικόνας, της συναισθηματικής βαρύτητας μιας παλιάς φωτογραφίας, μιας γλυκιάς ανάμνησης  που ως εικόνα τριγυρνά στο μυαλό μας, μιας αφορμής που δόθηκε όταν βρήκαμε μια παλιά ψηφιακή φωτογραφία στον υπολογιστή μας και ας ήταν η πιο ταπεινή καταγραφή που θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει, αλλά που ωστόσο είναι, παραμένει δικό μας κομμάτι, μας συνδέει με τις στιγμές μας ,με το παρελθόν, με το παρόν.

Ηλίας Πεντίκης, Σαββάτο 07 Ιανουαρίου 2017, 02:23′ – 03:40′